Waarom zou je iets voor iemand doen, alleen maar omdat je verwacht dat diegene later, op een moment dat het jou goed uitkomt, ook voor jou klaar staat?
Wellicht ben ik een rare, maar als ik zin en tijd heb, en degene respecteer die wellicht mijn aanwezigheid waardeert. Biedt ik mijzelf aan. Dat kan zijn om te helpen verhuizen, helpen bij het poetsen, boodschappen doen, lekker eten maken.. Ook kan zo iemand dat altijd aan mij vragen. Heb ik geen zin of tijd, dan ga ik ervan uit dat de ander dat ook snapt.
Ik begrijp niet zo goed waarom men verwacht van mensen dat ze zichzelf aanbieden om te helpen in ‘nood’, heel vaak snapt/verwacht men niet dat de ander een ‘hulpvraag’ heeft.
Zelf probeer ik zo min mogelijk te verwachten van anderen, wellicht te vaak teleurgesteld? Als ik me goed voel bij wat ik doe is het goed. En verder verwacht ik niet zoveel.
Ben ik dan ‘onbaatzuchtig’ denk het niet. Door schade en schande wijs geworden, dat wel.
Wat is het dan wel?
Gelukkige mensen weten hoe heerlijk het is om zelf goed te doen. Ze weten dat er een sterke relatie is tussen het helpen van anderen en hun eigen welzijn en gezondheid. Door goede daden voor anderen te doen, voelen ze zich goed over henzelf. De eigenwaarde groeit.
Ze zorgen zelf voor positieve ervaringen door echt vriendelijk te zijn. Er is geen mooiere daad dan een onbaatzuchtige daad. Het eigen energiepeil stijgt tot grote hoogte. Onbaatzuchtig goed doen werkt verslavend. Gewoon omdat het de gelukkige mensen zo’n heerlijk gevoel geeft.
Met gelukkige mensen is het ook heerlijk samenwerken. Ze zijn namelijk uit op win-win-situaties. De manier waarop we delen, compromissen sluiten, helpen, samenleven en andermans vrijheid respecteren, is belangrijk. Door zelf een mooie bijdrage te leveren, nemen de gelukkige mensen hun eigen verantwoordelijkheid.
Gelukkige mensen helpen anderen vanuit hun eigen hart. Ze zijn liefdevol. Ze vinden altijd wel een manier om anderen te helpen. Hoe wonderschoon is het om anderen echt positief te verrassen…
lttlprncss's Blog 